De soek of souk, souq, suq, ... er zijn zoveel schrijfwijzen als er talen zijn, maar de uitspraak is steeds dezelfde en de betekenis ook: een Arabische markt, al dan niet overdekt. Handelaars proberen hun waren te verkopen volgens een methode die toch wel verschilt met onze Europese verkoopstechnieken. De prijs wordt door middel van onderhandeling vastgesteld. Zowel koper als verkoper noemt een irreële prijs, de koper een te goedkope, de verkoper een te dure, vaak vele malen meer dan de echte waarde. Door iedere keer een nieuw bod te doen, groeien koper en verkoper langzaam naar een prijs waar al dan niet een akkoord kan over worden bereikt. Dit kan met veel emotie gebeuren maar is een soort spel. En na enkele dagen begin je de kneepjes van het vak wel te kennen. Vooral begin niet te onderhandelen als je iets niet wil kopen, not done!! Vraag eerst wat uitleg over het product. Met alle plezier zal de verkoper in een gamma van talen je uitleg verschaffen(een beetje Engels, maar vooral Frans, soms Duits met heel veel haar op en tot ergernis zelfs enkele Nederlandse woorden die ze ooit ergens opgepikt hebben, maar bij Allah de betekenis niet van weten). Zodra hij zijn eerste prijs op tafel heeft gegooid, begin je spontaan te lachen en vraag je voor een betere, ja zelf vriendenprijs. In het beste geval zal hij dan al iets van de prijs afdoen, maar hij wil natuurlijk dat jij het spel meespeelt en vraagt om een tegenaanbod. Je steekt natuurlijk laag in zodat je nog wat speling hebt tot het bedrag dat je eigenlijk wil betalen. Zo kan je bijna eindeloos doorgaan.
Sonja en ik hadden na enkele dagen echter een andere strategie... Als de prijs je niet bevalt, dan zet je een zeer vies gezicht of. De Amerikaanse soap acteurs krijgen deze look aangeleerd als 'Smell the Poo'. Deze blik is uitermate belangrijk als ze moeten nadenken over hun volgende zin of als er nogal sterk ingezoomd wordt op hun gezicht om een gevoel van drama te genereren. Wel dat is de blik en die voorspelt natuurlijk weinig goeds. Als ze dan nog niet spontaan met hun prijs zakken, dan bekijk je even het winkeltje van de buur. Hij verkoopt bijna altijd dezelfde rommel, euh ik bedoel souvenirs. Vooral dat laatste werkt in op het geduld en de zenuwel van de verkoper. Versterk deze geste door een stap weg van de winkel te doen. De prijs zal met elke stap die je verwijderd van het winkeltje drastisch zakken. En al snel zal je dan tot een compromis komen die iets voordeliger voor je is. Zo kon ik een theepotje, vaas aka lampadair en nog enkele andere items aan mijn vraagprijs bekomen. Soms laten ze je gaan zonder meer en dan weet je dat je te goedkoop zat, maar geen zorg, de kans dat zo je een uniek item misloopt is wel zeer klein.
Een opvallend feit is dat het door de verkopers als zeer normaal beschouwd wordt dat vrouwen de onderhandelingen voeren, maar het is blijkbaar veel minder evident dat ze betalen, dat lijkt nog een mannenzaak te zijn. Dat ondervonden we niet alleen in de soeks, maar ook enkele malen als we iets aten of dronken. In het prachtige Café Arabe reageerde de ober Sonja totaal toen ze de rekening vroeg. Zijn gelaat sprak boekdelen toen in de rekening doorschoof naar Sonja. Het klassieke rollenpatroon zit er duidelijk nog goed ingebakken. Toen ik de tweede dag voor een lipbalsem een apotheker binnenstapte, keek de vrouw mij maar heel raar aan toen ik de roze labello nam. Ter info, dat was de enige die ze nog hadden en ding moest gewoon zijn werk doen en had absoluut geen esthetische functie. Rose past niet zo bij m'n ogen, snap je !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten