Bart, de emo-kikker ??

Alhoewel ik het probeer te verdoezelen, negeren of mentaal te verdringen is het zo dat ik sinds m'n ongeval ondertussen toch al weer 6 jaar geleden, een pak emotioneler geworden ben. Sneller een krop in de keel krijg bij een prachtig sportmoment, regelmatig een traan wegpink bij een film, soit een softie geworden ben.

In het begin vond ik dat erg, echt waar! Ik was gegeneerd als ik weer eens de krop in de keel kreeg bij de live beelden van Tia Hellebaut die op haar tweede poging over 6m04 gaat en daarmee quasi zeker was van de gouden medaille. Probeerde nonchalant een 'stofje' uit mijn oog te halen aan het einde van de film 2012 nog profiterend dat het licht nog niet aan is. Wel, ik maak me daar minder en minder druk om. In de loop van het voorbije jaar heb ik ervan geprofiteerd dat de firma enkele psychologen uitgenodigd had voor sessies. Tijdens een gesprek met hen kwam naar boven dat ik zo vocht om dat vat van emoties dat steeds vaker overloopt, dicht te houden, dat ik daar niet alleen mentaal, maar ook fysiek last begon van te krijgen. 'Beschouw het als een geschenk' zei de psychologe: 'dat je naast je hoge IQ nu ook een sterk EQ kan zetten. Je zal er een evenwichtiger en sterker mens van worden.' Woorden die ik toch even moest laten bezinken en ter harte genomen heb.

Waarom schrijf ik dat nu ? Wel voorbije week was weer een week met talloze 'krop-in-de-keel-momenten' en zelfs spontane tranenfontijnen. De reden: Music for Life.
Tijdens deze actie van Studio Brussel om Burundi te beschermen tegen malaria waren er zoveel mooie momenten. Ik heb niet echt affiniteit met de problematiek van malaria. Maar de essentie van het 'willen goed doen', daar word ik week van. Kleiine kindjes die thuis met mama wafeltjes gebakken hebben en in de ijskoude, door de sneeuw ploeterden om in hun straat deze wafeltjes te verkopen en dan nog eens uren wachten in Gent voor het Glazen Huis om die € 20 of € 34,46 of zelf € 280 in de brievenbus te proppen en een woordje te wisselen met Sam, Siska of Sofie - die eindeloos enthousiast bleven voor elk budget: van € 14 van het koppeltje dat €1 schonk per keer dat ze van bil waren gegaan die dag tot enkele duizenden euro's van honderden brandweermannen die T-shirts verkochten en dat na 6 dagen zonder vast voedsel en massa's slaap tekort.

Wel dat zijn nu de momenten dat ik het moeilijk krijg, dat ik week word, dat de softie in mij de kop (of eerder de tranen) de kop opsteekt. Het zij zo, het is zo, ik ben er een beter mens mee geworden.